شعر شعار - قسمتِ دوم

از کابوس دو هزار و پانصد ساله‌ات بیدار می‌شوی به

نفس‌هایی از اعدام و جنگ و دود سرفه می‌کنی

از کابوس هزار و چهارصد ساله‌ات بیدار می‌شوی به

دست‌هایی آغشته‌ی اعتیاد و سکس و خودکشی لرزان

از کابوس سی و سه ساله‌ات بیدار می‌شوی به

انسان‌هایی تحتِ شکنجه‌ی کیهان

لبخند می‌زنی

از کابوس‌هایت محله‌های بیست و چند گانه به خود می‌لرزند و

سطح اضافه می‌کنند به سوگ‌واری ناآرامی‌هایت و

مرگ هنوز هم آرزویی است برای ثروت‌مندان شمال تا

زندگی هنوز هم آرزویی است در سرازیری‌های جنوب تا

می‌خواهی به کابوس... می‌لرزیم و تو

چشم‌هایت گرم می‌شوند

در مسیر امام‌ حسین‌ها تا آزادی‌هایت