Saturday, February 28, 2009

راه‌هایی برای فراموشی



زمان حال: از خواب می‌پرم. کابوس می‌دیدم یک حیوان خانگی عجیب دارم. چیزی شبیه به بچه تمساح. وحشی بود، ولی حرف می‌زد، بهش گوشت دادم و استخوان‌هایش را پرت کرد یک طرف و دعوایش کردم. داشت می‌رفت توی دست‌شویی دست‌هایش را بشورد که از خواب پریدم. شب نزدیک یک صبح فاروق اس‌ام‌اس زده بود، از خواب بیدارم کرده بود، گفته بود: سلام میو خان. من هیچ وقت نمی‌فهمم منظور اس‌ام‌اس‌های عجیب‌غریب فاروق را. هیچ وقت هم جواب نمی‌دهم. میگران داشتم. پا شدم باز هم آب سرد خوردم... زمان آینده: حتا وقت‌هایی که کنارت راه می‌روم هم دل‌ام برایت تنگ می‌شود. قد بلند و مغرور راه می‌روی و بلندبلند حرف می‌زنی. توی مترو کلی در مورد پسرها وراجی می‌کنیم. تو عکس هم می‌گیری ازشان. نمی‌فهمند. دوربین تو چرخش صد و هشتاد درجه‌یی دارد و فکر می‌کردند داریم از خودمان عکس می‌گیریم. وقت‌هایی که تو جدی هستی و عکس می‌گیری من از ام‌پی‌تری پلیر‌ام آهنگ گوش می‌کنم. داشتم یکی از همین پاپ‌هایی که دوست دارم و انگلیسی است و ساده هست را گوش می‌کردم. تو وقتی جدی هستی خیلی وحشتناک خوشگل می‌شوی. من همین جوری‌اش همه‌اش با تو هستم و هی همه کار می‌کنیم با هم و باز دلم تنگ می‌شود، فکر کن جدی هم شده باشی، تو رو خدا، داشتم می‌مردم توی مترو. زودتر برسیم خانه. زودتر برسیم خانه. من دلم می‌خواهد یک بار دیگر سر تا پایت را لیس بزنم... زمان گذشته: غروب زیباست. پنج‌شنبه‌ی تعطیل با امیدرضا آمده‌ایم پارک ملت کلاغ‌ها را تماشا کنیم. موقع غروب یک جور مناسک خاص دارند. یک عالمه کلاغ جمع می‌شوند، نصف‌شان توی ارتفاع خیلی بالا دورهم چرخ می‌خورند و غارغار می‌کنند، نصف دیگر در سکوت روی نوک نوک بلندترین درخت‌ها می‌نشینند و هیچی نمی‌گویند. مغرور جلوشان را نگاه می‌کنند. توی غروب، وقتی همه چیز پر از رنگ‌های نارنجی و قرمز و زرد است، یک جور جلوه‌ی خاص دارد. قبل از پایان مناسک کلاغ‌ها را ترک می‌کنیم. امیدرضا هم مثل من دوست ندارد چیزها به آخرشان برسند و تمام شوند. بعد از تمام شدن مناسک کلاغ‌ها هر کدام می‌رفتند خانه‌شان بخوابند. من فکر می‌کنم کلاغ‌ها هر شب فکر می‌کنند می‌میرند و زندگی فقط یک روز است و صبح که بیدار می‌شوند تازه تولد یافته‌اند و همه چیز را از نو شروع می‌کنند. من فکر می‌کنم تمام کلاغ‌ها بودایی هستند

زمان حال: باید به ناشرم زنگ بزنم. یک لیست از کارهای عقب‌مانده دارم. یک عالمه کار کامپیوتری دارم. متوقف شده‌ام. برای تو اس‌ام‌اس می‌زنم: فکر می‌کنم هیچ‌وقت هیچی درست نمی‌شود و هر کاری که می‌کنم بی‌ارزشه.توی چت به ساقی می‌گویم: می‌ترسم از همه چیز. خیلی می‌ترسم. چهل و هشت ساعت نمی‌توانستم تکان بخورم. نمی‌توانستم بنویسم. نمی‌توانستم هیچ کاری بکنم. همه‌اش فقط سریال «فرندز» نگاه می‌کردم و هی به خودم می‌گفتم بخند، بخند، بخند. دیشب تا صبح فقط کابوس می‌دیدم. هی از خواب می‌پریدم و تو کنارم بودی و نگاهم می‌کردی و هیچی نمی‌گفتی و می‌گفتم من بروم آب بخورم. میگرن داشتم. میگرن داشته باشم باید آب زیاد بخورم. توی خیالی هیچی نمی‌گفتی و سر تکان می‌دادی و رخت‌خواب را گرم نگه می‌داشتی تا من برگردم... زمان گذشته: وب‌لاگ ماهی را فیلتر کردن. دلم‌ سوخت. خواهرزاده‌هایم را بردم کتاب‌فروشی. یک پاکت پر از کتاب خریدند. یک کتاب از میشائیل انده هم بود کش رفتم خودم دارم می‌خوانم. توی راه، توی ترافیک اعصاب خردکن، داشتند با هم دعوا می‌کردند. توی کتاب‌فروشی با هم جروبحث داشتند. توی تاکسی برگشت با هم دعوا می‌کردند. توی خانه داشتند با هم دعوا می‌کردند. بعدازظهر مسابقه‌ی جیغ زدن و گریه گذاشتند. بعدن به مامانم می‌گفتم این روند طبیعی است. تمام خواهربرادرها با هم دعوا می‌کنند. گفتم مگر چیز دیگری هم ممکن است؟ خواهربرادر باید توی سر و کله‌ی هم بزنند. مامانم قبول ندارد. در هر صورت فرقی نمی‌کند، بعد از بیست و چهار سال و خورده‌یی، هنوز دادشم من را به خاطر به‌دنیا آمدنم نبخشیده. چه فرقی می‌کند فوق‌لیسانس داشته باشد و من لیسانس؟ هنوز توی سر و کله‌ی هم می‌زنیم و چشم دیدن هم را نداریم. زندگی خانوادگی مگر همین نیست؟ زمان آینده: تو که خواب هستی بیدار می‌مانم. چشم می‌دوزم به نفس‌هایت. رگ‌ها را روی بدن‌ات دنبال می‌کنم. آرام، هر نقطه‌یی که زشت‌تر بود را می‌بوسم. تمام جاهای خوشگل را حسابی لیس زدم وقتی بیدار بودی. جای زشت کم داری. جای خوشگل زیاد داری. فکر می‌کنم الان دورتادور بدن‌ات پر شده از بوس‌های من. توی بغلی از بوس‌های من خواب‌ات برده. خوشم می‌آید تو را صاحاب باشم. خوشم می‌آید که تو کنارم هستی. خوشم می‌آید بهم می‌گویی این کار را بکن و این کار را نکن. تو خیلی محشری. توی همه چیز محشری. حرف‌هایت، زندگی‌ات، حضور داشتن‌ات، نفس کشیدن‌ات. نفس کشیدن‌ات را توی سینه‌های سفید و آرام‌ات دنبال می‌کنم. اگر بیدار بودی سرم را می‌آوردی بالای سینه‌ات و اشاره می‌کردی این‌جا را ببوس. و خودت چشم‌هایت را می‌بستی و می‌گذاشتی خطوط حرکت لب‌هایم را حدس بزنی. لب‌های گوشتی پر از خون دارم. لب‌هایم بعضی‌وقت‌ها کبود کبود هستند، مال وقت‌هایی که هوس می‌کنی یک نقطه‌ی خاص را هی مک بزنی. تو همه‌اش هوس می‌کنی. صبح جاهای کبود هم را چک می‌کنیم. جاهای کبود هر کسی بیشتر بود، فردا شب باید جبران کند. خواب هستی، من هم باید بخوابم، سرم را می‌گذارم گوشه‌ی سینه‌ات، بین بازو و سینه، خودت را جمع و جور می‌کنی و جا می‌دهی بهم. توی خواب هم با هم مچ هستیم. چشم‌هایم را می‌بندم. می‌خوابم. می‌خوابم

توضیح: پژمان گفته عکس می‌گذاری باید لینک بدهی بهم. خوب، عکس پست قبلی مال پژمان بود. این عکس مال زمان وب‌لاگ پژمان است که الان روی نت پنهان است. این هم لینک. میو

Monday, February 23, 2009

آینده: اتاق تو و من



هی پسر، بیا با من برقص. فقط اول بگذار من چراغ‌ها را خاموش کنم. بگذار چند تا شمع گوشه‌ی کمد و روی میز روشن کنم. بگذار پرده را بکشم تا مهتاب را هم ببینیم. بگذار یک ویلیون و پیانوی محشر بگذارم پخش شود. بیا من برقص. من ایستادم. منتظر تو. یک جین ساده‌ی چسب پوشیدم. یک تی‌شرت مکزیکی سفید پوشیدم با عکس یک عالمه قورباغه و درخت. موهایم را ژل نی‌و‌آ زدم، ژل خیس، طوری که انگار همه‌ی موهایم بوی تو را حس کرده باشند و مست شده باشند و دست دراز کرده باشند سمت تو، تا تو را در آغوش بگیرند. لبخند می‌زنم. تو می‌آیی. دستم را می‌گیری. قدم اول را تو بر می‌داری. دست‌ام را گذاشته‌ام روی شانه‌ات و دست تو دور کمرم محکم شده است. چرخ می‌خوریم. با آهنگ یکی می‌شویم. من می‌گذارم تو بدن‌ات را به من بچسبانی. می‌گذارم همان طور که آرام می‌رقصی، نگاه‌ات خیره باشد توی چشم‌های بلوطی رنگ من. چشم‌های روشن تو، پوست روشن تو، موهای روشن تو، قد بلند تو. با هم می‌رقصیم. می‌گذاریم تا آخرین نت آهنگ با هم بچرخیم و والس چقدر خوب است. والس همیشه چقدر خوب است. آهنگ که تمام می‌شود، تو دست می‌اندازی توی موهای تشنه و مست و نشئه‌ی من و سرم را می‌آوری بالا و لب‌هایت تمام وجود و هستی و نفس و زندگی من را از میان لب‌هایم می‌مکد. می‌گذاری تمام وجودم مست شود تشنه شود دیوانه شود. می‌گذاری سرتاپا بلرزم. موهایم را ناز می‌کنی و نگاهم می‌کنی و چیزی در گوش‌هایم می‌گویی و خنده‌ام می‌گیرد و شب تمام نخواهد شد. تا وقتی که من و تو دست در دست‌های هم ایستاده‌ایم، شب تمام نخواهد شد. تو می‌گذاری تمام گذشته‌ی وحشی مثل یک دست لباس قدیمی از تن فرو بریزد و روی زمین محو شود. تو اجازه می‌دهی تا تمام گذشته‌ی ناآرام از روی شانه‌هایت فرو بریزد. به یک آهنگ تازه گوش می‌کنیم که هر دو برای اولین بار می‌شنویم

قبل از شام مارتینی می‌خوریم. من یک بشقاب پر از توت‌فرنگی‌های سرخ رسیده روی میز می‌گذارم. تو از روز‌ات حرف می‌زنی و عکس‌هایی که امروز گرفتی را نشان‌ام می‌دهی. کلی شوخی می‌کنی. کلی می‌خندیم. من برایت تعریف می‌کنم که امروز چی کار کردم. غر می‌زنم از یک چیز، یا یک چیز دیگر. موقعی که مارتینی مزه مزه می‌کنیم، می‌گذاریم خالد یک آهنگ عربی خوشگل بخواند. برای شام موسیقی پاپ انگلیسی می‌گذارم با صدای ملایم. تو همیشه می‌دانی که کنار شام یک سالاد رنگ‌رنگ گذاشته‌ام. با شام شراب سرخ می‌خوریم. برای شام استیک سینه‌ی بوقلمون درست کرده‌ام، با پوره‌ی سیب‌زمینی و سس قارچ. بعد از شام بی‌بی‌سی فارسی نگاه می‌کنیم. من سرم را می‌گذارم روی شانه‌ی تو، ولو می‌شوم روی کاناپه و همین‌طور که تو حرف می‌زنی و تلویزیون نگاه می‌کنیم، یک مجله ورق می‌زنم. یک موقعی تو لپ‌تاپ‌ات را می‌گذاری روی زانو‌ت و کارهایت را می‌کنی و چت می‌کنی با ساقی. من سلام می‌رسانم و دست تکان می‌دهم و بعد بلند می‌شوم برای خودمان قهوه درست می‌کنم. تو همیشه نزدیک صبح می‌خوابی. من قهوه می‌خورم بیدار بمانم،‌ حرف بزنیم، کار کنیم، شوخی کنیم، بخندیم

شب قبل از خواب، یک عامله بلوتوث نشان‌ام می‌دهی روی موبایل‌ات. من موبایل‌ام را همیشه شب‌ها سایلنس می‌کنم. شب توی بغل تو مچاله می‌شوم و بلوتوث‌ها را نگاه می‌کنم و انگشت‌‌های دست آزاد‌ات را مک می‌زنم. یک موقعی می‌خوابیم. یک موقعی که خوب خوابم برده باشد، تکان‌ام می‌دهی، بیدارم می‌کنی، می‌گویی موافقی؟ من سر تکان می‌دهم و خودم را به دست‌های تو می‌سپارم که یک بار دیگر زندگی را در فتح من تجربه می‌کنی. شاید هم من تو را فتح کنم. البته اگر من بیدارت کرده باشم. نزدیک‌های صبح می‌خوابیم. وقتی آفتاب زده باشد، با صدای گنجشک‌ها می‌خوابیم. تا نزدیک ظهر بیدار می‌شوی. وقتی بیدار شوی، من بیدار هستم، پای کامپیوترم دارم شیر کاکائو مزه می‌کنم و کار می‌کنم. همین طوری گیج می‌آیی و خودت را می‌اندازی توی دست‌های من، فقط همین ‌قدر وقت می‌خواهم که لپ‌تاپ را بگذارم روی میز و تو را قبول می‌کنم و آرام نازت می‌کنم و گوش می‌کنم غر می‌زنی که چرا بیدار شده‌ام، تو را بیدار نکردم و می‌گویی کارهایت ما‌نده‌ات. من گوش می‌کنم و نازت می‌کنم و می‌بوسم‌ات. تو سریع آماده می‌شوی. دست و صورت‌ات را می‌شوری. ایستاده و عجله‌یی یک چیزی می‌خوری و من را می‌بوسی و می‌گذاری می‌روی بیرون. یک کیف کوله‌ی سنگین داری پر از دوربین و لنز و لپ‌تاپ و چیزهای دیگر. می‌روی و من تا شب به کلمه‌های خودم مشغول‌ام. شب وقتی بر می‌گردی، چراغ را خاموش کرده‌ام، چند تا شمع روشن گذاشته‌ام، وقتی برسی، یک آهنگ ملایم گذاشته‌ام گوش کنیم. درب خانه را می‌بندی. کیف را می‌گذاری روی مبل. می‌ایستی،‌ آرام می‌پرسی: خوبی؟ سر تکان می‌دهم که خوبم. سرم را می‌گذارم روی شانه‌های تو که بوی شهر می‌دهند. چشم‌هایم را می‌بندم و تمام دنیا بهشت است. تمام دنیا بهشت است

Saturday, February 21, 2009

گربه با دست شکسته


برای پژمان، که این روزها مثل همیشه تنهاست


آواره
کنار خیابان
گربه با دست شکسته
درد توی صورتش دویده
وحشت توی چشم‌های کوچک خاکستری‌اش گره خورده
ترسیده
چی شده؟
لرزان
چی می‌شود؟
تنها
زیر یک ماشین
یک وقتی
حرکت خواهد کرد
تنها
توی خیابان
تنهایی خیره به یک نقطه

گربه با دست شکسته
گوشه‌ی یک خیابان
شلوغ
آدم‌هایی
همیشه رد می‌شوند
هیچ‌وقت
کسی
نگاه
نمی‌کند
کسی دیگر
دارد
می‌لرزد

میو
میو
گربه با دست شکسته
زیر لب
درد
کسی نفهمد
ترس
کسی نبیند
گربه با دست شکسته
تنهاست
می‌داند
کسی بفهمد
مرده است

تنهاست
توی تاریکی
توی روشنایی
بین آدم‌ها
دور از آدم‌ها
نزدیک آدم‌ها
تنهاست

یک خیابان
پر از آدم‌هایی
نمی‌بینند
نمی‌شنوند
میو
میو
مگر چند بار دیگر؟
میو
میو

گربه با دست شکسته
کنار خیابان
تنهایی

Tuesday, February 17, 2009

پناهندگی



خواب می‌بینم
خواب می‌بینم که آزادم
خواب می‌بینم که به روی ماسه‌های خیس
طرح پیکر بی‌سایه‌ای را نقش می‌بندم
خواب می‌بینم که زنجیری به پایم نیست، می‌خندم
خواب می‌بینم که چون ابرم، به هر کاشانه می‌بارم
خواب می‌بینم که چون بادم، به هر دهلیز می‌گردم

خواب. نصرت رحمانی

انگار یک جور ابر تاریک تمام لحظه‌هایم را پر کرده باشد. انگار یک روح شده باشم، بدون جسم، بدون حس، بدون باور، بدون اعتقاد، بدون حرکت، بدون زمان، بدون مکان، بدون ... چهار روز است برگشته‌ام خانه. چهار روز است تلخم. امروز که سریال «فرندز» را گذاشتم و یک کم خندیدم، مامان گفت بالاخره خنده‌ات را هم دیدیم. روز دوم آن چنان دعوایی توی خانه راه انداختم که هنوز کسی جرات ندارد سراغ‌ام بیاید. مهمانی فردایش را لغو کردند تا این حیوان یک کم آرام شود. آرام نمی‌شوم. هر شب مسکن می‌خورم که بخوابم. هر شب سردرد دارم. سردردی که هشت روز است توی بدنم هست و خوب نمی‌شود. خوب چرا بشود؟ وقتی این قدر سردم. فقط یک بار بیرون رفتم. آن‌هم امید قلاده انداخته بود گردنم تکه پاره نکنم کسی را. روزم چهار قسمت است: خوابم. هدفون بر گوش دارم چیزی می‌خوانم. هدفون برگوش با کامپیوتر کار می‌کنم. موقع غذا خوردن بدون هدفون دیده می‌شوم. حوصله ندارم. به زور رفتم کافی‌شاپ نشستم و هات‌چاکلت داغ تند را سر کشیدم و فرار کردم. توی راه از خلوت‌ترین مسیر آمدم و لین مرلین گوش کردم تمام راه را و چقدر خوب بود، دستم توی هوا می‌رقصید و راه می‌رفتم و چشم‌هایم فقط حواس‌شان بود به چیزی نخورم. خواب. چهار روز است با تلفن همراه‌ام حرف نزده‌ام. چهار روز است جواب‌های آره نه می‌دهم به همه چیز. چهار روز است ایمیل‌ام را که باز کنم، خبری نیست. چهار روز است دورم. دلم می‌خواست نبودم. دلم می‌خواست ... خیابان حالت تهوع بهم دست می‌دهد: انبوهی از پسرها و دخترها که ادا در می‌آورند. ادای خودشان نبودن را در می‌آورند. این قدر پسر گوشواره بر گوش و انگشتر بر سرتاسر دست دیدم که با خودم گفتم یا این‌جا شده گ‌ی‌اسپات یا همه خل شده‌اند. البته احتمالا گوشواره مد شده است. دلم می‌خواهد فرار کنم. اما به کجا؟ تهران حوصله‌ام سر رفته بود. حوصله‌ی سفر ندارم. توی راه آمدن خانه، کابوس می‌دیدم و حالت تهوع داشتم. حالت تهوع دارم. نمی‌توانم کار کنم. تا پنجشنبه باید دو تا فایل تحویل بدهم. هنوز هیچ کاری نکردم. دلم می‌خواهد گم شوم. دلم می‌خواهد بروم یک خانه‌یی که هیچ کسی نباشد، هیچ کسی را نبینم، هیچ چیزی نباشد. خانه چی مانده برایم که برگشتم؟ همه چیز فشارم می‌دهد به خود، دیوارها، درها، قفسه‌های کتاب، کاغذها، کارها، چیزها ... خواهرزاده‌ام به آن دایی‌اش گفته بود که نمی‌شود به دایی رامتین نزدیک شد. نمی‌شود به من نزدیک شد. کسی می‌گوید زنگ بزن حرف بزنیم. زنگ نمی‌زنم. زنگ بزنم که چی بشود؟ اس‌ام‌اس جواب می‌دهم هنوز. آدم هستم یک کم. ولی دلم ... دلم می‌خواهد یک چیزی را تکه پاره کنم. دلم می‌خواهد همه چیز را خرد کنم. دلم می‌خواهد داد بزنم. دلم می‌خواهد بالا بیاورم. دلم می‌خواست می‌مردم. چرا من همیشه مرگ را این‌قدر وحشتناک دوست داشتم و دوست دارم؟ بعدازظهر قرص خورده بودم و خوابیده بودم و خواب می‌دیدم مرده‌ام و مرگ چقدر خوب بود. بیدار که شدم لبخند می‌زدم. خواب ... خواب ... یک جور پناهندگی از این دنیا. از همه چیز. از همه کس. دلم می‌خواهد هیچ وقت بیدار نشوم. دلم ... چرا من دارم این وب‌لاگ را می‌نویسم؟ برای چی دارم این وب‌لاگ را می‌نویسم؟

خواب می‌بینم
خواب می‌بینم همه دردم
خواب می‌بینم که می‌گریم
خواب می‌بینم کنار بوته‌های وحشی گلپر
جای پایی را به روی خاک راهی پرت می‌جویم
سرگذشتی ر ا به اشک دیده می‌شویم

خواب. نصرت رحمانی

Saturday, February 14, 2009

عبور از شب



صبح: خیلی ساده
صبح می‌رسم خانه. هزار کیلومتر را شبانه با اتوبوس راه پیمودم و خواب‌های آرام وجودم را پر کرده بود. صبح اولین چیزی که روی میزم دیدم دی‌وی‌دی پ‌و‌ر‌ن‌و بود و بعد روی دسک‌تاپم فایل بیانیه‌ی سازمان که جا گذاشته بودم و بعد روی فایل‌های اینترنتم پروفایل خودم توی منجم و بعد دیدم که مجله هم فایل‌اش ولو است جلوی چشم و با خودم گفتم چه خوب، همه چیز را گذاشتی برادر محترم دید بزنند؟ البته و‌ب‌لاگ هم بود ذخیره شده روی هارد و چند چیز دیگر. برادر محترم از صبح می‌روند و می‌آیند و بداخلاق هستند و چیزی نمی‌گویند. یعنی دیده‌اند دی‌وی‌دی پ‌و‌ر‌ن‌وی گ‌ی بنده را؟ میو. من که به روی خودم نمی‌آورم و هیچی نمی‌گویم. قبلن هم کلی گند زده‌ام. این هم رویش. میو. میییییییییییو

غروب: کنت سیلور فور
سیگارم را خاموش می‌کنم. خیره می‌مانم به صفحه‌ی کامپیوتر. می‌زنم یک آهنگ را دوباره پخش کند. جواب ایمیل‌هایم را می‌دهم. نمی‌دانم چی می‌خواهم. باید راهی شوم. باید زنگ بزنم تاکسی بیاید. بروم ترمینال. سوار اولین اتوبوس شوم. بروم شرق. فکر می‌کنم که تحمل یک سیگار دیگر را ندارم. اشتها ندارم. نتوانستم ناهار چیزی بخورم. از روز قبل‌اش بهترم که بیست ساعت را فقط با دو لیوان چایی سر کردم و توی چهل و هشت ساعت فقط سه ساعت خوابیده بودم. امیرعلی می‌گفت تو زنده می‌مانی امروز؟ گفتم میز رستوران را که ببینم زنده می‌شوم. پیتزا در‌به‌در مثل همیشه پیتزا متوسط دو نفره‌ی چهار فصل سفارش دادیم با دلستر تلخ. غذایم را مزه کردم و به اولین باری فکر کردم که با رهام به این رستوران آمدیم و پیتزای گنده را خوردیم و من با سس قرمز یک جی بزرگ وسط پیتزا کشیده بودم و همه چیز چقدر خوب بود. سیگارم را خاموش می‌کنم. نگاه می‌کنم دودها محو می‌شوم. به سرم می‌زند مست کنم قبل از حرکت. حوصله الکل را هم ندارم. حوصله‌ی هیچ چیزی را ندارم. آهنگ تمام می‌شود. زنگ می‌زنم تاکسی می‌آید. تاکسی توی ترافیک گیر می‌کند. حوصله ندارم حرف بزنم. خمار روبه‌رویم را خیره‌ام و عصر جنوب تهران لبریز از ماشین است. فکر می‌کنم یک روزی بود که چقدر خوشبخت بودیم. فکر می‌کنم چقدر خوشبخت بودیم

شب: بازگشت به پشت پرده‌ها
فکر می‌کنم باید ایمیل بزنم. فکر می‌کنم باید فایل پست وب‌لاگم را تمام کنم. فکر می‌کنم باید دوباره خوردن قرص‌هایم را سر بگیرم. شده بودم یک تهرانی خوب که صبح‌اش را با یک مشت قرص شروع می‌کند و شب‌اش را با یک مشت قرص تمام می‌کند. چه فرقی می‌کند چی بخوری؟ مهم این است که چند تا قرص بخوری. آهنگ گوش کنی. یک جوری بخوابی. چه فرقی می‌کند تنها خوابیدن یا با کسی بودن یا ...؟ توی خانه از خواب بیدار می‌شوم. شب رسیده است. پرده‌های قهوی اتاق خواب بیست و چهار متری کشیده است. همه جا کتاب و سی‌دی و دی‌وی‌دی و کاغذ ولو است. حوصله ندارم چیزی را مرتب کنم. کتاب‌ها و دی‌وی‌دی‌ها و مجله‌هایی که آوردم را می‌ریزم روی ستون‌های قدیمی. شب بازجویی می‌شوم. یک ساعت. می‌خواهی چی کار کنی؟ می‌خواهی کجا زندگی کنی؟ می‌خواهی کدام کشور بروی؟ برنامه‌ات چیست؟ درد شقیقه‌هایم را پر کرده بود. مجبور بودم یک سری جواب‌های منطقی بدهم. چرا همه انتظار دارند؟ چرا همه فکر می‌کنند من قرار است یک برنامه‌یی را اجرا کنم؟ خانه یک جوری شده است انگار منتظر هستند که من بروم. مامان دوست ندارد و اخم می‌کند. برادرم دارد کارهایش را می‌کند سربازی‌اش را رد کند و برود آمریکا. من کجا می‌خواهم بروم؟ من ... بازجویی می‌شوم. سرم درد می‌گیرد. پناه می‌برم به ام‌پی‌تری پلیر. آهنگ گوش می‌کنم. فکر می‌کنم آینده ... دلم می‌خواهد گریه‌ام بگیرد. دلم می‌خواهد بمیرم. فکر می‌کنم چرا همه انتظار دارند؟ همه؟ همه؟ خسته‌ام. مثل همیشه خسته‌ام. امشب دوباره شروع می‌کنم: مثل یک بچه شهری خوب شب‌ام را با یک مشت قرص تمام می‌کنم. سریال‌ام را از کامپیوتر می‌بینم و می‌خوابم. نشستم و یک سری ترجمه‌ی شعر به انگلیسی را تایپ کردم. نشستم و موسیقی انگلیسی گوش می‌کنم: دیدو دارد با صدای آرام‌اش وجود‌ام را لمس می‌کند. شب است. یک شب مزخرف در شهری که با تمام وجود از بندبنداش متنفرم

بعدازظهر: رویا
دست‌های تو را شبیه‌سازی می‌کنم. نگاه تو را. لبخند تو را. فکر می‌کنم بین دست و پای تو خوابیده‌ام. شبیه‌سازی خوب است. رویا خوب است. توی رویا آدم خوشبخت است. توی رویا آدم تنها نیست. توی رویا آدم درد ندارد. رویا خوب است. بیا رویا باشیم. بیا برای همیشه یک رویا باشیم. برای همیشه یک رویا بمانیم. واقعیت نداشته باشیم. بیا هیچ وقت واقعیت نداشته باشیم. بگذار چشم‌هایم را ببندم. بگذار دست‌هایت را لمس کنم. بگذار لب‌هایت نفس‌هایم را بجود. بگذار توی دست و پای هم بخندیم. یک عالمه بخندیم. رویا خوشبختی است. خوشبختی محض

Friday, February 06, 2009

بعد از تمام این سال‌ها



از خواب پریدم. توی خواب بود که تلفن همراه زنگ زد و تو بودی پشت خط و با هم حرف زدیم و چقدر آرام بودی. هوا نیم‌تاریک صبح بود. غلت زدم و سردردم آرام شده بود از دیشب که نیمه‌شب گیج و ناآرام رسیده بودم و هیجان زده از برفی که سرتاسر تهران را پوشانده بود و سینما آزادی و اکران فیلم دوستم. فیلمی که از همان اول‌هایش دورادور می‌دیدم دارد ساخته می‌شود و حالا اکران شده بود و چقدر راضی بودم از چیزی که دیده بودم و شب با کارگردان و دوستم و دو تا هنرپیشه ول خیابان‌های مرکزی شهر بودیم و نزدیک نیمه شب جلوی یک آژانس پیاده شده بودم و تا خانه با راننده تاکسی دوست شده بودم. هوا چقدر خوب بود. برف باریده بود در شهر و هوا پاک‌تر بود. از خواب پریدم. مسکن اثر کرده بود. سرم درد نداشت. به مغزم فشار آوردم چی شده بود. خواب تو را دیده بودم. خواب دیده بودم که زنگ زدی و با هم داشتیم حرف می‌زدیم. یک لحظه مغزم پرید توی دویست و شش قرمز رنگ، وقتی از توی لیست جشنواره داشتم برنامه‌ی اکران فردا را نگاه می‌کردم. فردا پنجشنبه بود. هفدهم بهمن ماه بود. امروز فردا بود. من بیدار شده بودم. هوا نیم‌تاریک بود. سدریک همیشه می‌گفتی مگر می‌شود یک شانزده بهمن ماه عادی و معمولی بیاید و رد شود؟ شانزدهم بهمن ماه رد شد و من در تهران بودم و غرق بودم و برف باریده بود و ... و شانزدهم بهمن ماه غیرعادی و غیرمعمولی رد شده بود. هشت سال کامل شده بود که من تو را می‌شناختم. که تو من را می‌شناختی. که ما،‌ ما بودیم. صبح بود. جایی بودم در شرق تهران. جایی گیج خواب. دلم هیچ چیز خاصی نمی‌خواست. دو ساعت بعد که دوست بیدار شد. وقتی حرف زدیم و من یک کم گریه‌ام گرفته بود، گفتم مواظب باش من امروز گند نزنم. پنجشنبه بود، شب مهمان داشتیم، یک عالمه مهمان

از دفتر نشر که بیرون آمدم گفتی انقلاب هستی. همدیگر را پیدا کردیم و توی کتاب‌فروشی‌ها گشتیم دنبال یک کتاب عرفانی از سهروردی که تو می‌خواستی و برگشتیم خانه و من توی راه یک کم شیرینی گرفتم، از آن‌هایی که دوست دارم، ساده و کم شکر. سیگار گرفتیم و مجله و حرف زدیم و برف می‌بارید و سیگار مزه کردیم و برگشتیم خانه و خودمان را مهمان کردیم به یک نصفه لیوان شراب محشر سرخ و حرف زدیم و من گیج بودم و سعی می‌کردم به هیچی تو فکر نکنم سدریک و سعی می‌کردم فکر کنم فقط به فلسفه و سر جورج فریزر و حرف‌هایی که بود و این‌که ایران دخت، مجله‌ی جدید قوچانی چطور است و هفته‌نامه‌ی مردم و جامعه چطور است و حرف‌‌‌ها و حرف‌ها و رفتیم خرید و آمدم و سالاد درست کردم، اصلاح کردم، لباس عوض کردم، موهایم را با ژل خیس و کرم زدم و افترشیو زده بودم و کرم لب زدم و آمدم پایین. تا چهار صبح یک رامتین خوب بودم که فقط خیلی بیشتر از حدش سیگار کشید و بیشتر از آن‌چیزی که باید مست کرد و تا چهار صبح فکر نمی‌کردم و بازی کردیم و خندیدیم و حرف زدیم و همه چیز خیلی خوب بود. فقط نتوانستم یک قدم هم برقصم. نتوانستم معمولی باشم. سیگار خوب بود. مشروب خوب بود. گیج خوردن خوب بود. بحث کردن خوب بود. خندیدن به جوک‌ها و شوخی‌ها خوب بود. همه چیز خوب بود. زیاد نخوابیدیم. صبح بیدار شدم و به چشم‌های تو نگاه کردم که کنارم بودی. و فکر کردم دیشب، وقتی سر بر شانه‌ی هم خوابیده بودیم، من تنهاتر بودم، یا تو


بعد از تمام این سال‌ها برگشتم و به خودم نگاه کردم، به پسری که اضافه وزن پیدا کرده باز و گیج است و سرش چقدر شلوغ است و چقدر گیج. بعد از تمام این سال‌ها شنبه است باز. بهمن است باز. من به هیچ چیزی فکر نمی‌کنم. کرج برف می‌بارد. کتاب می‌خوانم. می‌نویسم. ادیت می‌کنم. سردردام دارد با مسکن کدئین خوب می‌شود. موسیقی خوب است. ماهواره قطع است، نمی‌دانم چرا. حوصله ندارم بدانم چرا. بعد از این همه سال سدریک، هنوز نشسته‌ام و زندگی را نگاه می‌کنم. و رهام چقدر راست می‌گفت، که حتا روزها هم باور نمی‌کند من بیدار باشم. چقدر راست می‌گفت احسان وقتی برایم اس‌ام‌اس زد پیشی بد من چطور است؟ چقدر راست می‌گوید هوا، وقتی برف می‌بارد. و من رویا می‌بینم و رویا می‌بافم و فکر می‌کنم چیزی عوض می‌شود. فکر می‌کنم چیزی عوض می‌شود



Wednesday, February 04, 2009

صندلی


ابدیت؟ توی مترو هیچ وقت دنبال صندلی نمی‌گردم. حتا اگر جایی هم خالی باشد، تکیه می‌دهم به دیوار شیشه‌یی و بیرون را خیره. همیشه منتظرم توی تونل مترو به یک جایی برسیم که یک غول نشسته دارد سرش را می‌خاراند و این فکر که من این‌جا زندگی می‌کردم، این مارمولک گنده چیه هورت می‌کشد هوا را، رد می‌شود. زندگی؟ توی مترو فکر می‌کنم زندگی هست. وقتی به آدم‌ها نگاه می‌کنم. به صورت‌ها. دست‌ها. لباس‌ها. فکرها. این‌که همه به سوی یک هدف می‌روند. این‌که همه یک جورهایی با هم هستند. توی مترو آرام هستم. توی مترو فکر نمی‌کنم زیاد. نگاه می‌کنم. برایم جالب است که آدم‌ها راه می‌روند، می‌نشینند، فکر می‌کنند، توی روزنامه‌ها و موبایل‌های‌شان دنبال چیزی می‌گردند. توی مترو می‌توانم از توی شیشه به خودم هم نگاه کنم. چک کنم کوله‌ام درست است، شال‌گردن را درست بسته‌ام، موها خل و چل نشده‌اند؟ مترو یک مارمولک گنده است که ما را به آرامش بر می‌گرداند. و خنده. و دوست داشتن چیزی به اسم شهر

واقعا؟ شب‌ها تهران پر از اتوبان است و خیابان و آدم و ماشین و برج. ساختمان. زندگی. شب‌ها توی تهران ولو هستم. شب، تنها، منتظر، جلوی ورودی تندیس، به شهر زیر پایم خیره هستم. امام‌زاده صالح جایی همین نزدیکی خیره است به من. از تندیس خوش‌ام نمی‌آید. یک مجتمع بی‌خودی و جلف بالای میدان تجریش. بچه‌ها این‌جا قرار گذاشته‌اند. باید منتظر باشم. سرم را بالا که می‌آورم، خشکم می‌زند، به برج‌ها در زمینه‌ی نیمه‌ روشن شهر، و امتداد اتوبان‌ها، و درخت‌هایی در روبه‌رو، و صدها ماشین، در انتظار مسافرانی که به سرتاسر شهر برده خواهند شد. این‌جا صندلی ندارد. یک مجسمه دارد از دو آدم در آغوش هم، دارند می‌رقصند. آدم‌هایش آدم نیستند، شبح‌ای هستند از آدم. نگاه می‌کنم،‌ کار استاد نعمت‌اللهی است، مال سال هشتاد و پنج. فکر می‌کنم مجسمه‌ جلوی تندیس می‌رقصد. موبایل زنگ می‌خورد. آرمیا می‌پرسد کجا هستی. می‌گویم جلوی ورودی تندیس. می‌گوید صبر کن که الان می‌رسیم. فکر می‌کنم، دوست داشتن چیزی به اسم شهر

هووم. سر تکان می‌دهد. سرش را می‌گذارد روی بالش. چشم‌هایش را می‌بندد. پوست‌اش آرام می‌شود. می‌دانم که هیچ وقت هیچ چیزی را بروز نمی‌دهد. نگاهم روی خطوط بدن‌اش پایین می‌آید. روی آرامش. فکر می‌کنم زندگی شهری یعنی چیزی شبیه به سکوت. چیزی شبیه به دوست داشتن و نفرین کردن خود. چیزی مثل یک بسته آدامس توی جیب، برای وقت‌هایی که آلودگی هوای شهری دهان‌ات را تلخ می‌کند. یک بسته اوربیت نعنایی توی جیب کاپشن‌ام دارم. یک فلش چهار گیگ ترنسن‌دوسا. یک خودکار طلایی‌-‌سورمه‌یی یوروپن. سه تا انگشتر برای تنوع. کیف پول. کارت بانک. کارت اعتباری نامحدود مترو و بی‌آر‌تی. دستمال کاغذی. موبایل. ام‌پی‌تری‌ پلیر. هدفون. فکر می‌کنم زندگی شهری باید یک چیزی باشد مثل خواب. مثل یک صندلی خالی،‌ جایی کنار دست. چیزی که فکر می‌کنی هست و دوست‌اش داری. چیزی مثل یک صندلی، برای این‌که هیچ وقت روی آن نشینی. چیزی مثل خواب آرام تو. چیزی مثل ودکا. مثل زندگی. مثل مترو

آره. توی شهرهای بزرگ سرگیجه می‌گرفتم. دارم توی شهرهای بزرگ زندگی می‌کنم. توی هر خانه‌یی یک صندلی برای خودم دارم. یک صندلی خالی که هیچ وقت با خودم پر نمی‌شود. یک صندلی که هیچ وقت هیچ کسی به خاطر خود من پراش نمی‌کند. به خاطر همین چیزی که هستم. همین چیزی که دوست دارم باشم. همین پسر مشنگ ناآرام که حرف می‌زند و حرف می‌زند و هیچ کارش شبیه به آدمی‌زاد نیست. شبیه به هیچ چیزی نیست. صندلی این خانه لهستانی است. قهوه‌یی سوخته است. کم کسی روی آن می‌نشیند. چیزی‌ست شبیه به مترو. شبیه به من. شبیه به تهران. شبیه به زندگی شهری

توی سکوت می‌خوابیم، جدا از هم