سنگواره های کهنه و قدیمی

صبح که بیدار شدیم، آسمان حالش خوب نبود. این با بلافاصله فهمیدم، درست وقتی در کانکس را باز کردم و هوای داغ خورد توی صورتم. تا ظهر رنگ آسمان زرد بود. زرد زرد. زرد تنها توی هوا می پاشید و فکر می کردی توی یک کندوی زنبور عسل گنده گیر کردی. هوای سنگین و تب دار را با دست هایم کنار می زدم و راهم را از میان راهروهای تنها پیدا می کردم. روز می گذشت. کتابخانه توی ملالت خودش شناور بود، من توی یک حس آشفتگی بودم، یک حس قوی درد. که وادارم می کرد هی همه چیز را بهم بریزم. تقریبا با همه ی آدم های دور و برم دعوا کردم. تقریبا دیگر هیچکی توی مرکز باهام حرف نمی زند. دلم تنهایی می خواهد. تنهایی حال بهم زن پر از لیوان های تلخ قهوه. سطل آشغال مرکز پر شده از کاغذهای پلاستیکی بسته های کوچک قهوه و شکلات داغ. با مارک های مختلف. من که دیوانه نشدم؟ شدم؟ یکی از دوست هایم بود که فکر می کرد من درمان ندارم. دوره های موقت آرامش و دوره های مفصل جنون. هر بار در یک شکل. تنهایی زجرآور را بغل می کنم و توی آن آسمان زرد فکر می کنم به کجا؟ به کدام مقصد شوم روان شده ام. می گویند قرار است فردا، صبح دوباره بیاید. نمی دانم راست است یا نه. نمی دانم

* * *

خوشبختی چقدر جا لازم دارد؟ یک سوئیت کوچولوی توچولو که فقط یک تخت خواب تویش جا بشود؟ یا یک خیابان بلند، که توی دست های خوشبختی بخندی و راه بروی؟ نمی دانم. میل وحشتناک هرزه بودن توی وجودم رشد کرده. دلم می خواهد خودم را تکه تکه کنم. توی سکوت غرقم، اگر نه ... کسی چیزی ندیده. کسی آینده را ندیده. دلم شراب می خواهد. شراب سرخ سرد. توی جام های بلوری گنده. با یک مبل نرم و چند ساعت که دور بیاندازی و بنوشی و گریه ات بگیرد. یا فقط غمگین به جلو خیره باشی. دلم شراب می خواهد، سرخ. خیلی سرخ. صاف. روان. مثل تمام زندگی که گذشته، خنک و گَس. لب هایم ترش شوند و تمام رگ هایم خودشان را احساس کنند. خودم، خودم را حس کنم

* * *

بچه که بودم همه اش توی کوه ها دنبال سنگواره می گشتم. آرزو داشتم یک دایناسور گنده پیدا کنم. یک دفعه خواهرم یک سنگواره ی برگ سرخس پیدا کرد. اندازه ی کف دست آدم گنده ها. بزرگ تر شدم. سنگواره توی یکی از کمدهاست. نمی دانم کدام. خودم چند تا سنگواره ی کوچک گیاه های عجیب دارم. از پدربزرگم بهم ارث رسیده. یک سالم بود که مرد. هیچی ازش یادم نیست. سنگواره ها ولی هنوز هستند. سنگواره ها زنده هستند. و آن صدف گنده ی سفدی هست که مادربزرگم، یک سال قبل از مرگ، بهم داد. بزرگ اندازه ی کف دست. رویش آیه ی قرآن حک کرده اند، آیه ها زیاد بوده، الان فقط یک خط ش خوانا است. بقیه پاک شده

* * *

من را می بوسی

؟

زیاد

خیلی زیاد من

را

می بوسی

؟

عکس: کتاب جدید س محمود حسینی زاد. نویسنده و مترجمی که دوستش دارم. کتاب «سیاهی چسبناک شب» اش را خوانده اید؟ نشر کاروان درآورده. تنها اثر جی ایرانی که مجاز هم هست و نویسنده اش ایرانی ست