پسرای کوچه پشتی

سال‌های دبیرستان بود. جفنگ بازی‌های آن سال‌ها و خل و چل بودن. پر‌انرژی بودن و فعال بودن و هیچ وقت خسته نشدن. توی همان سال‌ها بود که یک دوستی در کلاس داشتم که موسیقی کار می‌کرد. پیانو. توی حیاط ِ مدرسه یک پسری بود که ازش خوش‌ام می‌آمد و هیچ‌وقت هم بهش نگفتم. کنار همان پسره بود که یک دفعه یک پسری ایستاد که پیانو کار می‌کرد. دست‌اش را گرفتم و بردم گذاشتم توی دست ِ دوست ِ‌ پیانیست ِ خودم. بعد هم اون‌ها را گذاشتم به حال خودشان رفتم یک جای ِ دیگر یک شر‌ی بریزم. اون دو تا اسم ِ کوچیک‌شون عین هم بود. شدن دوست صمیمی. سه نفری شدیم دوست ِ‌ صمیمی. توی آپارتمان ِ دوست اولیه بود که اون دو تا می‌نشستند وراجی می‌کردند در مورد موسیقی و من حوصله‌ام که سر می‌رفت، هدفون می‌گذاشتم روی گوش‌ام (کامپیوتر دوست‌ام همیشه روشن بود) و همیشه می‌رفتم «پسرای ِ کوچه پشتی» گوش می‌کردم. پاپ ِ انگلیسی را همیشه دوست داشتم. همیشه. و این صدای زنده‌ی ِ گیرا ... خدایا چقدر قشنگ بود

. . .


هفت، هشت سالی گذشته است از آن روز‌ها. یکی از اون دو تا هم‌نام، رفت تهران موسیقی بین‌الملل خواند و حالا دارد کار‌هایش را می‌کند از ایران برود. دومی روان‌پریش شد. درس را گذاشت کنار. معافیت سربازی گرفت و بعد دوباره نشست به درس‌خواندن. الان دانشگاه می‌رود. من همان سال اول رفتم دانشگاه. بعد هم دانشگاه تمام شد. بعد سرباز شدم. در نیروی دریایی ِ ارتش. بعد رفتم سربازی. حالا دو ماه از خدمت ِ مزخرف گذشته است. حالا


. . .


نه. چیزی نگذشته. هنوز همه چیز همان شکل گذشته است. حالا هم حوصله‌ام سر می‌رود، هدفون می‌گذارم روی گوش، می‌گذارم یک کلیپ از پسرای ِ کوچه پشتی پخش کند. می‌گذارم صدای آواز ِ انگلیسی روح‌ام را آرام کند. فکر نمی‌کنم کهنه شده. فکر نمی‌کنم قدیمی شده. مگر قدیمی هم می‌شود؟ سر بر می‌گردانم، آن دو تا هنوز پشت سرم نشسته‌اند دارند وراجی می‌کنند در مورد پیانو. چشم‌هایم را می‌بندم و گوش می‌کنم. آن موقع نمی‌فهمیدم چه می‌گویند توی آواز‌های‌شان. حالا قشنگ می‌فهمم. حالا خودم مثل بلبل انگلیسی صحبت می‌کنم. حالا


. . .


می‌آیی کنار‌ام بشینی یک کم پسرای کوچه پشتی گوش کنیم؟ قشنگ است ها، خیلی قشنگ است

. . .