جایی توی اتاق

هفته پیش بود تصمیم گرفتم تا آن طرف تخت بخوابم. تخت چوبی دونفره زیر وزنم قرچ و قروچ کرد و گذاشت تا جابه‌جا بشوم. آن طرف تخت را همیشه خالی می‌گذاشتم برای تو ولی خیلی خسته بودم، خیلی دلم گرفته بود، تصمیم گرفتم به آن طرف تخت بروم و بخوابم و فکر کنم که مثلا تو بغل تو هستم. مثل یک جنین توی خودم مچاله شدم و چشم‌هایم را بستم. از آن شب تا حالا آن طرف تخت می‌خوابم، حس احمقانه‌ای دارم که آن طرف تخت گرم‌تر است از این طرف تخت

دیشب بود فکر می‌کردم به آخرین بار که صورتت را دیدم، وقتی نشستی توی مینی‌بوس مرسدس بنز سفید رنگی که تو را تا فرودگاه می‌برد. چمدانت را اول گذشتی و بعد کوله‌پشتی‌ات را و بعد هم نشستی و سر خم کردی به دستگاه پخش موسیقی و موسیقی‌ات را انتخاب کردی، مینی‌بوس روشن شد و راه افتاد و یک لحظه همدیگر را نگاه کردیم و رفتی

دیشب فکر می‌کردم وقتی تو رفتی، ساعت نزدیک به سه صبح بود، من برگشتم، از خیابان تاریک رد شدم، از کنار دوست‌هایم رد شدم که منتظر بودند من حالم چطور است، گفتم خوبم و رفتم به اتاقم، در را بستم و دراز کشیدم

دیشب فکر می‌کردم سال‌هاست توی همان اتاق ماندم و گذاشتم در بسته بماند و از پشت در بسته فقط دارم گوش می‌کنم چه خبر است، گوش می‌کنم که چه می‌گذرد، اهمیتی هم نمی‌دهم

دیشب فکر می‌کردم چطور می‌شود از این اتاق بیرون آمد، فکر می‌کردم اصلا دلم می‌خواهد بیرون بیایم؟

نمی‌دانم، بعد فکر کردم دوربینم را بردارم و کوله‌پشتی‌ام را بردارم و بروم راه بروم. در اتاق را باز کنم و بروم بیرون، نه اینکه برای چند ساعت بروم بیرون، بروم و فقط بروم. سمت شمال، پیاده بروم و ببینم چه روبه‌رویم می‌آید

هرچند نمی‌دانم شمال چه شکلی است، نمی‌دانم وقتی باطری دوربین و موبایلم تمام شد، چطور می‌خواهم شارژشان کنم و نمی‌دانم توی جنگل‌ها چطور می‌شود زنده ماند

بعد فکر کردم کمی صبر کنم، بگذارم کالج تمام بشود، بگذارم کمی بدنم به راه رفتن عادت کند

ولی یک حس قوی دارم، یک حس قوی راه افتادن و پیش رفتن. هرچند حس خوشحالی نیست، یک حس خیلی غمگین و خیلی آشفته است